مقایسه ی اثر دو روش پین اولنا همراه گچ بلند با شانز رادیوس همراه گچ کوتاه بر شکستگی های ناپایدار دیستال رادیوس

سابقه و هدف: دو تکنیک اصلی جهت انجام پین و پلاستر وجود دارد. در این مطالعه نتایج این دو تکنیک جراحی در درمان شکستگی های ناپایدار دیستال رادیوس مقایسه شده اند. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی از ابتدای مهرماه سال 1387 به مدت 3 سال روی بیمارانی که به علت شکستگی ناپایدار دیستال رادیوس (تیپ c تقسیم بندی ao) با روش پین و پلاستر (پین اولنا و گچ بلند، شانز رادیوس و گچ کوتاه) تحت عمل جراحی قرار گرفتند، انجام شده است. اطلاعات دموگرافیک، نوع تکنیک جراحی، ارزیابی رادیوگرافیک، ارزیابی عملکرد مچ دست بر اساس mayo wrist score، میزان رضایتمندی بیماران، میزان درد (vas) و عوارض جراحی برای هر بیمار ثبت گردید. در مهرماه 1391 تمامی بیماران مجدداً فرا خوانده شدند. یافته ها: بیماران در دو گروه a (پین اولنا) شامل 65 نفر و گروه b (شانز رادیوس) شامل 73 نفر قرار گرفتند. وضعیت ارزیابی رادیوگرافیک مچ دست طی دوره های پیگیری معیارها بین دو گروه a و b تفاوت آماری معنی داری را نشان نداد. میانگین نمره mayo wrist در ویزیت نهایی پس از عمل جراحی در گروه a و b به ترتیب 7/186 و 1/289 بود. نمره ی رضایتمندی بیماران (از 1 تا 10) در گروه a معادل 09/5 و در گروه b برابر با 41/8 بود که با یکدیگر اختلاف معنی داری داشت. نتیجه گیری: با توجه به عوارض کمتر در شانز رادیوس نسبت به روش پین اولنا (اگرچه معنی دار نبود) و رضایت بیشتر به دنبال گچ کوتاه در روش شانز رادیوس، به نظر می رسد انتخاب این روش در شکستگی ها در مقایسه با پین اولنا ارجحیت دارد.